قلم

در حدیثی از امام حسین علیه السلام آمده است : 

همچنین در کتاب 150 درس زندگی از حضرت آیت الله مکارم شیرازی آمده است :

شکر خدا نام علی در اذان ماست

ما شیعه ایم و عشق علی ازان ماست

ذکر علی عبادت مختص شیعه است

این اسم اعظم است که ورد زبان ماست

امروز روزی است که کفار از دینمان مایوس شدند و دین خدا کامل شد . عید امامت و ولایت بر شما مبارکباد .

*****

آیا شارب خمر و بت پرست می تواند امام باشد ؟

سوره مبارکه مائده :

یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا إِنَّمَا الْخَمْرُ‌ وَالْمَیْسِرُ‌ وَ الْأَنصَابُ وَالْأَزْلَامُ رِ‌جْسٌ مِّنْ عَمَلِ الشَّیْطَانِ فَاجْتَنِبُوهُ لَعَلَّکُمْ تُفْلِحُونَ ﴿٩٠﴾

اى کسانى که ایمان آورده‌اید، شراب و قمار و بتها و تیرهاى قرعه پلید [و] از عمل شیطانند. پس، از آنها دورى گزینید، باشد که رستگار شوید. (۹۰)

یا ایها الذین ءامنو کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم لعلکم تتقون

ای کسانیکه ایمان آورده اید ، روزه بر شما واجب شد ، همانگونه که بر امت های قبل از شما واجب شد ، شاید متقی شوید .

هدف روزه در لعلکم تتقون است . اول آیه با یا ایها الذین ءامنوا شروع می شود . بعضی جاهای قرآن خطاب یا ایها الناس است ، یعنی خدا همه مردم را خطاب می کند ولی اینجا فقط مومنین خطاب شده اند . 

امام صادق علیه السلام میفرمایند : لذت ندای یا ایها الذین ءامنوا ، خستگی ، گرسنگی و سختی روزه را از تن آدم بیرون می کند .

روزه فقط در زمان پیامبر اکرم نبوده است بلکه امت های پیامبران گذشته هم روزه داشتند . حضرت موسی علیه السلام در دوره اش روزه ، 40 روز بوده است ، در زمان حضرت عیسی علیه السلام نیز روزه 40 روز بوده است ، نوشته اند بعضی اوقات شبانه روزی بوده است . در آغاز وجوب در اسلام هم همین طور بوده است ( افطار به افطار ) و بعدا تعدیل شده است .

بسم الله الرحمن الرحیم

آیات قبل از آیه 54 سوره مائده درباره یهود و نصاری است . چه کسانی کمک می کنند و چه کسانی نفاق و دو رویی دارند . در اینجا می فرماید : کسانیکه ایمان آوردند ، نه همه . هر کس از دین برگردد ( حتی اگر همه از دین برگردند ) خدا یک قوم دیگر را می آورد و آنها ایمان خدا را برقرار می کنند که اینها ویژگی هایی دارند :

1 ) هم آنها خدا را دوست دارند و هم خدا آنها را دوست دارد . یک وقتی مردم بد ، قدر انسان خیّر را نمی دانند . مثلا وقتی برادران حضرت یوسف قدر او را نداستند ، عزیز مصر قدر او را فهمید و بعد خود حضرت یوسف عزیز مصر شد . اگر عموی پیامبر و قریش قدر پیغمبر را ندانستند ، مردم مدینه قدر دانستند . چه کسی ضرر کرد ؟ کسانی که قدر ندانستند . وظیفه بقیه هست که قدر بدانند و خیّر هم نباید منت بگذارد . اگر خیر هم بگوید دیگر کار خیر انجام نمیدهم ، خداوند کسی را میاورد از خیر قبلی بهتر .

رحمت عام و خاص خدا

مشهور در میان گروهى از مفسران این است که صفت"رحمان"، اشاره به رحمت عام خدا است که شامل دوست و دشمن ، مؤمن و کافر و نیکوکار و بدکار مى ‏باشد ، زیرا مى ‏دانیم" باران رحمت بى ‏حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بى ‏دریغش همه جا کشیده" همه بندگان از مواهب گوناگون حیات بهره‏مندند و روزى خویش را از سفره گسترده نعمتهاى بى ‏پایانش بر مى ‏گیرند ، این همان رحمت عام او است که پهنه هستى را در بر گرفته و همگان در دریاى آن غوطه‏ ورند .

ولى"رحیم" اشاره به رحمت خاص پروردگار است که ویژه بندگان مطیع و صالح و فرمانبردار است ، زیرا آنها به حکم ایمان و عمل صالح ، شایستگى این را یافته ‏اند که از رحمت و بخشش و احسان خاصى که آلودگان و تبهکاران از آن سهمى ندارند ، بهره ‏مند گردند .

آیا بسم اللَّه جزء سوره است ؟!

به اعتقاد اهل‏بیت رسول اللّه‏ علیهم السلام که صد سال سابقه بر سایر رهبران فقهى مذاهب دارند و در راه خدا به شهادت رسیده و در قرآن نیز عصمت و پاکى آنها به صراحت بیان شده است ، آیه «بسم‏ اللَّه الرّحمن الرّحیم» آیه‏ اى مستقل و جزء قرآن است . فخر رازى در تفسیر خویش شانزده دلیل آورده که «بسم‏ اللَّه» جزء سوره است . (4)

انشاءلله ابتدا به طور خلاصه به تفسیر آیه شریفه «بسم الله الرحمن الرحیم» می پردازیم و سپس تفسیر سوره مبارکه واقعه را آغاز می کنیم .

برای جلوگیری از طولانی شدن متن ها ، این مطالب در چند بخش ارائه خواهند شد .

بسم الله الرّحمن الرّحیم

ابتدا از لحاظ اعراب «بسم الله الرحمن الرحیم» را مورد بررسی قرار می دهیم :

(بسم) جار و مجرور متعلق به خبر محذوف . و مبتدا محذوف تقدیرا

(اللّه) لفظ جلاله مضاف إلیه و مجرور

(الرحمن) صفت برای لفظ جلاله مجرور به تبعیت از لفظ جلاله

(الرحیم) صفت دوم برای لفظ جلاله مجرور به تبعیت (1)

تفسیر :

میان همه مردم جهان رسم است که هر کار مهم و پر ارزشى را به نام بزرگى از بزرگان آغاز مى ‏کنند . آیا بهتر نیست که براى پاینده بودن یک برنامه و جاوید ماندن یک تشکیلات ، آن را به موجود پایدار و جاویدانى ارتباط دهیم که فنا در ذات او راه ندارد ؟